W zeszłym tygodniu Izraelski Urząd Starożytności (IAA) ogłosił odkrycie ruin dużej budowli, które odkopano na stanowisku Khirbet Qeiyafa, jakieś 30 kilometrów na zachód od Jerozolimy.
Według komunikatu IAA odkryta budowla ma charakter „pałacowy” i „królewski”. A ponieważ warownię Khirbet Qeiyafa datuje się na czasy panowania Dawida (X wiek p.n.e.), więc archeolodzy doszli do wniosku, że to imponujące znalezisko było właśnie „pałacem króla Dawida”.
To już kolejne ważne odkrycie w ciągu siedmiu sezonów wykopaliskowych w Khirbet Qeiyafa, ufortyfikowanym mieście w dolinie Ela, na pograniczu Judy i Filistei. W 2008 roku znaleziono tam ostrakon z hebrajską inskrypcją, prawdopodobnie najstarszym znanym tekstem w tym języku.
Jak podkreślają odkrywcy – Yosef Garfinkel, wykładowca z Uniwersytetu Hebrajskiego i Saar Ganor, archeolog z IAA – lokalizacja „pałacu” odpowiada wymaganiom stawianym królewskim siedzibom. Rozległa budowla – około 1000 metrów kw. – znajdowała się na wzniesieniu, z którego z jednej strony było widać Morze Śródziemne i nadmorską Filisteę, a z drugiej górzystą Judę, aż po Jerozolimę.
Garfinkel wyjaśnia: „To najlepszy znany dotąd przykład ufortyfikowanego miasta pochodzącego z czasów króla Dawida”. Według uczonego biblijny król często tu bywał, choć nie była to jego główna siedziba.
Odkrycia potwierdzają, że Khirbet Qeiyafa musiało odgrywać dużą rolę polityczną, administracyjną i wojskową we wczesnym okresie królewskim w Izraelu. Znaleziono tu między innymi naczynia sygnowane królewską pieczęcią, ślady działalności metalurgicznej oraz alabastrowe wazy pochodzące z Egiptu.
Dowodem na to, że miasto zamieszkiwali Izraelici jest nie tylko wspomniana hebrajska inskrypcja, ale też brak wśród szczątków zwierzęcych jakichkolwiek pozostałości świńskich kości. Nie znaleziono też żadnych kultowych figur. Warownia zatem raczej nie należała do Filistynów czy Kananejczyków. Jest to typowy przykład osadnictwa żydowskiego.
Datowanie radiowęglowe wykazało, że miasto istniało przez stosunkowo krótki czas na przełomie XI i X wieku p.n.e. Według izraelskich archeologów zostało najprawdopodobniej zniszczone przez najazd Filistynów około 980 roku p.n.e. Ponownie zamieszkano w tym miejscu dopiero w czasach bizantyjskich.
Khirbet Qeiyafa znajduje się w pagórkowatym, urodzajnym rejonie zwanym Szefelą, która stanowiła jakby strefę buforową chroniącą Judę przed wrogimi Filistynami. Miasto leży w jednej z dolin przecinających Szefelę, którą utożsamia się z doliną Ela (hebr. Elah). Właśnie w dolinie Ela nastąpiła słynna walka Dawida z Goliatem, w wyniku której Izraelici rozgromili Filistynów i uwolnili się spod ich dominacji (1 Samuela 17).
Garfinkel i Saar utożsamiają Khirbet Qeiyafa z miastem Szaaraim, wspomnianym również w relacji o bitwie Dawida z Goliatem (1 Sam. 17:52). Natomiast archeolodzy z Uniwersytetu w Hajfie sugerują, że raczej było to miasto Netaim, gdzie mieszkali królewscy garncarze (1 Kron. 4:21-23).
Odkrycia w Khirbet Qeiyafa są ważnym głosem w dyskusji nad początkami królestwa Izraela. Dowodzą, że w czasach, które Biblia łączy z panowaniem Dawida, na terenie Judy istniało prężne żydowskie państwo z ufortyfikowanymi ośrodkami administracyjnymi.
- Więcej o odkryciu w komunikacie Izraelskiego Urzędu Starożytności (ang) oraz w Archeowieściach (pol).
Filmowa relacja z wykopalisk (sprzed roku):
Zobacz też poprzednie wpisy o odkryciach w Khirbet Qeiyafa:
Archeologia biblijna 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.